Broken Shadows is een samenwerking tussen vier topmuzikanten: Chris Speed (tenorsax), Tim Berne (altsax), Reid Anderson (contrabas) en Dave King (drums). De groep bestaat uit twee duo’s die al lang met elkaar spelen, Tim Berne en Chris Speed spelen al samen sinds 1992, Reid Anderson en Dave King vormen 2/3 van het roemruchte piano trio The Bad Plus buiten dat spelen ze al 35 jaar samen. De naam Broken Shadows is afgeleid van een nummer van Ornette Coleman uit 1982. De band begon in 2017 door een gesprek tussen Speed en Berne over het vormen van een band die alleen in Brooklyn, NY zou spelen als ze niet met hun eigen projecten bezig waren. Nadat ze hun krachten gebundeld hadden met Reid en Davis werden de beginsels van de band vastgesteld : geen originele nummers, geen repetities (!) en dan is er nog een aparte regel, korte solo’s.

Dat besluit heeft geleid tot een superieur album met inderdaad geen nieuw materiaal, maar mooie vertolkingen van de composities van Ornette Coleman, met een paar uitzonderingen : “Body” en “Dogon A.D.” van Julius Hemphill, “Song for Che” van Charlie Haden en “Walls-Bridges” van Dewey Redman. Ornette, Julius en Dewey komen alle drie uit Fort Worth, Texas en Charlie zou je kunnen beschouwen als een ereburger van die stad. “Most all of the songs have melodies; infectious and singable. Songs you would want to put in your pocket and take them home. In a time of songs treated as vehicles for improvisation, with this band, the vehicle is the song”, schrijft Branford Marsalis in de cd tekst. En daar kan ik mij volledig bij aansluiten, deze musici uit de Free Jazz tappen hier uit een ander vaatje, het blijft moderne jazz, maar door hun vooraf gestelde regels is het geen moeilijk toegankelijke muziek geworden.

Toeval of niet, maar alle jazz muzikanten die verantwoordelijk zijn voor de originelen van de vertolkingen van deze supergroep behoren tot mijn favorieten en de meesten staan ook in mijn collectie, de liefde voor en het enthousiasme over de voorbeelden, maken van de vertolkingen van dit viertal een waar feest, die overigens een volstrekt eigen weg inslaan, maar dat was ook te verwachten van dit gezelschap, het zijn geen copycats. Het album gaat van start met “Street Woman” van Ornette Coleman, het is gelijk raak als speed en Berne met elkaar in “gevecht” gaan, een spannend duel. “Body”(Hemphill) heeft een aanstekelijk ritme waardoor het goed te horen is hoe naadloos deze ritmesectie in elkaar steekt. In “Toy Dance” ontstaat uit een schijnbare kakafonie een supersnel swingend nummer met rake klappen van Dave en de twee saxen die om elkaar heen dansen, wat een feest. En zo dendert deze muzikale trein voort, het ene na het andere fraaie nummer aan elkaar rijgend. De nummers zijn relatief kort zodat afwisseling gegarandeerd is, in totaal staan er 12 nummers op dit album. In het relaxte “Comme il faut”(Coleman) is het genieten geblazen van het sonore basspel van Reid.

Een van de meest vrije nummers Is “Dogon A.D.” titelnummer van de gelijknamige elpee uit 1972 van Hemphill op zijn label Mbari Rec., ook de groep Defunkt nam deze hoeksteen uit de Free jazz op in de jaren ’90. Het is een schandaal dat het album nog nooit op cd is uitgebracht, tweedehands elpees hebben torenhoge prijzen. Het bekende “Una Muy Bonita” van Ornette is een waar feestnummer en de versie hier stelt dat voluit ten toon, super. Het meeslepende “Song for Ché” van bassist/componist Charlie Haden is een van de hoogtepunten op dit geweldige album, uiteraard een hoofdrol voor Reid Anderson op de bas. “Walls-Bridges” van Redman is weer een orgie aan geluid die tenslotte uitmondt in een gezamenlijk slotakkoord. Het album eindigt met “Broken Shadows” van Coleman waaraan ze hun naam hebben te danken. Het is een weemoedig en ingetogen nummer en daarmee een mooi einde van dit in alle opzichten zeer geslaagde album.

Jan van Leersum.